Bajka

Żyła sobie raz panienka
Co za duże serce miała
Wyglądając raz z okienka
Cały świat ten pokochała

Mądra również była wielce
Także dobra i pomocna
Lecz nie kochał się w panience
Żaden młodzian. Marą nocną

I przekleństwem dla rodziców
Był ów brak adorowania
Miała panna śliczne lico
Problem jednak tkwił w ubraniach

Otóż nasze dziewczę cudne
Tę jedyną wadę miało:
W nocy rano i w południe
Dres na siebie ubierało.

Nawet jeśli któryś poczuł
Mięty posmak w swoich ustach
Pierwszy zachwyt dobrem oczu
Psuł ów dres - że niby pusta

I niemiła ta dziewczyna
Co miast sukien i kolorów
W dres swe ciało wciąż opina.
Stąd więc brak adoratorów...

Panna na wydaniu prawie
Była, toteż jej rodzice
Rzekli : trzeba w tejże sprawie
Zrobić coś, najlepiej skrycie...

I pojawił się raz młodzian
Specjalista od odzienia
Bardzo dobrze był on odzian
Imię jego - Maciej z Zienia.

Maciej człekiem był pogodnym
I miał tę właściwość skromną
Że pomimo ubrań modnych
W duszy wierzył moc ogromną.

I się poznał na panience
Nim minęła krótka chwilka
Chwycił lekko ją za ręce:
Dam Ci teraz porad kilka.
Powiedz, ile dziewczyn w mieście
Chodzi w dresie tak na co dzień ?
Panna w bezradności geście
Nic nie rzekła - O to chodzi !

O to chodzi dziewczę drogie-
Krzyknął Maciej prosto w oczy
Dziwisz się ze z Twojej drogi
Większość ludzi chce uskoczyć ?

Panna z Ciebie niecodzienna
Sercem patrzysz na człowieka
Jednak wiedz, że tu gehenna
Z owym dresem Ciebie czeka.

Dres odstrasza, mimo woli
Mimo Twego wdzięku, gracji
Jeśli panna mi pozwoli
Sprawdźmy czy ja nie mam racji.

Spróbuj, gdy nastanie ranek
Dres zostawić w szafie na dnie
I tak raz - niespodziewanie
Ubrać się jak panna - ładnie

Noś, dziewczyno, jasne stroje
Daj odpocząć swojej bluzie
Odsłoń zgrabne łydki swoje
Pokaż oczy, miłą buzię.

Zobaczymy, co się stanie
Kiedy wyjdziesz w takim stroju
Czy wyróżnisz się wśród panien
W sukni najnowszego kroju.

Naturalność sobie cenisz
Ważna jest to cecha w życiu
Strój jednakże Cię nie zmieni
A pomoże raczej w byciu.

I tak nasza bohaterka
Z Maćkiem z Zienia przy swym boku
W nowej sukni i sweterku
Nie spuszczała z niego wzroku

Lecz po chwili przestrach minął
I panienka lekkim krokiem
Poszła już z pewniejszą miną
I z upiętym ślicznie kokiem

Wprost do parku, gdzie tak chętnie
Na spacery wciąż chodziła
No i proszę - każdy skrzętnie
Sprawdzał, co za panna miła

Swym uśmiechem słońce budzi
I przegania smutki wszelkie
Zaraz zrobił się tłum ludzi
No i poruszenie wielkie.

Ach, i jakież zadziwienie
Jaki nadzwyczajny podziw
Objął owe zgromadzenie:
Panna dziś bez dresu chodzi !

I zrobiło się wesoło
Każdy nasze dziewczę chwalił
Krąg adoratorów wkoło
Znikąd nagle się pojawił

Panna również oniemiała
Tym przedziwnym wydarzeniem
Maciejowi dziękowała
Z serca krótkim przemówieniem.

I gdy zima już nadeszła
Na choince jasne lampki
Panna za człowieka wyszla
Ktory kochał stare trampki

i szczęśliwe wiedli życie
On w tych trampkach, ona - w dresie
Bo nieważne dlań okrycie
Lecz co serce ludziom niesie.

Klei Ci się już powieka
Sny nad Twoją głową wiszą...
Puenta - nie szata zdobi człeka
Lecz jak Cię widzą - tak piszą.

Podoba mnie sie:) gratuluje:*